این تعریفی ساده ولی کامل از توسعه پایدار است که اصول مهمی از آن استنباط می شود و این اصول می توانند مبنای بسط و عملیاتی کردن آن قرار گیرند.
متخصصان، توسعه پایدار را توسعه ای می دانند كه دارای سه بعد اقتصادی، اجتماعی و اكولوژیكی بوده و همه این جنبه ها را با هم لحاظ می كند. آنها معتفدند كه غفلت از هر یك از این جنبه ها منجر به ناپایداری توسعه شده و آسیبهای جبران ناپذیری را به جامعه تحمیل می كند.
بنابراین پرهیز از نگرشهای بخشی و مقطعی در توسعه و لحاظ کردن همه جنبه ها باهم و در کنار هم،یکی از الزامات دستیابی به توسعه پایدار است. در زمینه دستیابی به توسعه پایدار دو نکته شایان گفتن است.
اول آن که بنا به گفته متخصصان،توسعه پایدار نه یک مقصد که یک مسیر است. دلیلی که در این زمینه به ذهن من می رسد - و آن را با احتیاط بیان می کنم- وجود اصل نسبیت در پایداری از یکسو و دینامیک بودن خود توسعه و نیز رابطه بین سه مولفه پیش گفته از سوی دیگر است.
و نکته دیگر آن که، متخصصان برای تبدیل توسعه پایدار از یک مفهوم کیفی به واقعیتی کمی و سنجش پذیر، شاخصهایی را پیشنهاد کرده اند که تعداد و نوع آنها در کشورهای مختلف متفاوت است.
در ایران نیز حدود ده سال پیش پروژه ای در این زمینه در دانشگاه تهران تعریف شده بود که از نتیجه نهایی آن اطلاعی ندارم.
تلاش برای ارایه الگوهایی از توسعه پایدار در زمینه های مختلف(از جمله صنعت،كشاورزی،توسعه روستایی، طراحی شهری، مدیریت شهری و خدمات) یکی دیگر از روشهای ترویج توسعه پایدار و دستیابی به آن است که تا کنون در بعضی از نقاط جهان انجام گرفته است.
امروزه پایداری توسعه نه یک انتخاب که یک ضرورت است.ضرورتی که بدون آن توسعه کنونی متزلزل و چشم انداز آینده تاریک خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر