تابستان و بچه ها
بچه بودیم تابستون می رسید و ما ول می شدیم توی کوچه ها از صبح تا شب بازی،دوچرخه سواری و بدو بدو. کوچه ها فضای مناسب برای بازی و شیطنت بودند ودر خیلی از محله ها هم زمینهای بزرگ خاکی بود که محل بازیهای گروهی چند دوجین بچه ریز و درشت بودند
امروز بچه همسایه را دیدم که میره کلاس سوم یاچهارم. براش دوچرخه خریده بودند و داشت با مکافات توی حیاط تمرین دوچرخه سواری می کرد. یادم اومد به بچگی خودمون. اون روزها چیزی که زیاد بود جا بود برای تمرین و زمین خوردن و بلند شدن. معمولا یه بچه کلاس اولی دوچرخه سواری را خوب بلد بود. ولی این روزها وضع خیلی فرق کرده، فضای مناسب و امن کوچه ها ناپدید شده، ماشین ها و موتورها دایم در حال تردد هستند و ماشینهای پارک شده در کوچه ها رفت و اومد را هم مشکل کردند چه برسه به بازی

البته این وضع شهرهای بزرگه و در شهرهای کوچک وضع خیلی بهتره. توی شهرهای بزرگ که هر سانتیمتر زمینها قیمت داره، دیگه محله، بازیهای محله ای و بچگی همراه با تحرک به رویاها پیوسته. بچه ها با تلویزیون و بازیهای کامپیوتری سرگرم هستند و اگه شانس بیارند چند ساعت در هفته هم توی کلاسهای ورزشی مشغولند

رشد جمعیت، تمرکز جمعیت در چند شهر بزرگ و عدم توازن فضایی توسعه عوارض زیادی داره که این یکی از اونهاست. بچه های کم تحرک، بیشتر از اون که موجب نگرانی کارشناسان بهداشتی بشن باید روانشناسان و جامعه شناسان را به فکر بندازند.راستی! نسل آینده که در کودکی از تحرک به دور بوده چگونه نسلی خواهد بود؟